/* Masal Title */

Kayan Yıldızın Sırrı

Kışın en soğuk gecesiymiş. Bembeyaz karlarla kaplı tepelerin üstünde bir çocuk, elinde parlak bir yıldız tutuyormuş. Adı Mete’ymiş. Mete, yıldızları çok sever, geceleri gökyüzünü seyredip dilek tutmayı hiç ihmal etmezmiş. Bu soğuk kış akşamında da bir kayan yıldız görmeyi hayal ederek dışarı çıkmış. Ama bu kez farklı bir şey olmuş: Gökyüzünden kayan yıldız, onun önünde pırıl pırıl parlayarak karların üstüne konmuş!

Mete heyecanla yıldızı eline almış. Küçücük, yumuşacık ışığı varmış. Yıldızın parlaklığı öyle sıcak bir his veriyormuş ki Mete üşümeyi unutmuş. O sırada gökyüzündeki diğer yıldızlar sanki Mete’yi izliyormuş gibi göz kırpmış. Mete içinden “Bu yıldız benim dileklerimi gerçekleştirmeye mi geldi acaba?” diye düşünmüş.

Yıldızı nazikçe kucaklamış ve yakındaki çam ağaçlarının olduğu tepeye doğru tırmanmaya başlamış. Yol kaygan ve karlı olduğu için yanında küçük bir merdiven getirmiş. Karların üzerinde ilerlerken, yıldızın ışığı önünü aydınlatıyormuş. Kar taneleri bu ışıkta sanki gökkuşağının renklerine bürünüyor, geceyi masalsı bir dünyaya çeviriyormuş.

Tepenin en üstünde, rüzgârdan hafifçe sallanan kocaman bir çam ağacı varmış. Mete merdiveni dayayıp ağacın tepesine çıkmış. Dalları karla kaplıymış, ama sanki içlerinde bir ışıltı saklıymış. Mete, “Bu ağacı süslersek tüm orman aydınlanır,” diye düşünmüş. Sonra elindeki yıldızın ışığını ağacın üstüne doğru tutmuş. Bir anda dallardaki kar taneleri incecik bir parıltıyla canlanmaya başlamış!

Ağaç o kadar güzel parlıyormuş ki, aşağıdan bakan diğer çocuklar ve ormanın sevimli hayvanları bu ışığı görüp merakla yanına gelmişler. Tilkiler, sincaplar ve tavşanlar tepenin etrafında toplanmış. Gördükleri manzara karşısında şaşkınlıktan gözleri faltaşı gibi açılmış. Çünkü kışın bembeyaz örtüsü şimdi gökkuşağı renkleriyle bezenmiş bir rüyaya benziyormuş.

Mete, yıldızı yavaşça ağacın en tepesine yerleştirmiş. Yıldız, sanki gökyüzündeki tüm yıldızlarla konuşuyormuş gibi daha da parlak bir ışık yaymaya başlamış. Çevredeki herkes sevinçle alkışlamış, “Ne güzel oldu!” diye bağırmış. Ormanın içi artık soğuk değil, sıcacık bir hisle dolmuş.

O gece, yıldızın ışığı altında herkes bir araya gelmiş. Çocuklar kar topu oynarken hayvanlar da kendi dillerinde şarkılar söylemiş. Mete ise bir köşede oturmuş, gökyüzüne bakarak gülümsemiş. Yıldız ona fısıldar gibi, “Sen yeter ki hayal et, her zaman bir ışık bulacaksın,” demiş sanki.

Ertesi sabah, güneş doğduğunda bile o yıldız hâlâ ağacın tepesinde ışıl ışıl parlıyormuş. Mete anlamış ki, gerçek mucizeler kalpten inanınca gerçekleşirmiş. Ve o günden sonra, kim kış mevsiminden soğuk diye yakınsa, Mete bu masalı anlatırmış. “Bir yıldız indi yanıma, onu kalbimdeki umutla besledim,” dermiş.

Ve herkes bilirmiş ki, soğuk bir kış gecesinde bile, inancımız ve sevgimizle yıldızları yanımıza getirebilir, karanlığı aydınlatabilirmişiz. Mete’nin yıldızı da bunu herkese hatırlatmak için orada, kocaman çam ağacının tepesinde ışıldamaya devam edermiş.

SON