/* Masal Title */

Karlar Ülkesinin Sıcak Masalları

Uzak, karlı bir diyarda, pofuduk kahverengi bir ayı yaşarmış. Adı Koca Pati’ymiş. Koca Pati, kışın beyaz örtüyle kaplanan ormanda küçük bir kulübede oturur, her akşam kitap okuyarak vakit geçirirmiş. Kış mevsimi bu diyarda uzun sürermiş, ama Koca Pati hiç şikâyet etmezmiş. Çünkü kışın en sevdiği tarafı, eline aldığı masal kitabını çevredeki hayvanlara okuyabilmekmiş.

Bir gün, Koca Pati, başında kırmızı bir bereyle ormanın sakin bir köşesinde ağacın altında oturmuş. Elinde de kocaman, mavi kaplı bir kitap varmış: Üzerinde “Winter Tales” yazıyormuş. Sayfaları karıştırıp okurken, kar taneleri usulca süzülerek üstüne düşüyormuş. Etrafı beyaz bir örtü kaplasa da Koca Pati’nin yüreğindeki sıcaklık, bu soğuk havayı unutturuyormuş.

Ormanın meraklı tavşanları, Koca Pati’nin kış masalları okuduğunu duyar duymaz koşa koşa yanına gelmişler. Bembeyaz kürkleri, yağan karın içinde neredeyse görünmez olmuş. Koca Pati’ye yaklaştıklarında, “Ne okuyorsun, Koca Pati? Bize de anlatır mısın?” diye sormuşlar. Tavşanların pofuduk kulakları heyecanla dikilmiş, gözleri ise pırıl pırıl parlıyormuş.

Koca Pati, “Elbette anlatırım,” diyerek kitabın kapağını aralamış. Kitapta, kış mevsiminin sihrini anlatan birbirinden güzel hikâyeler varmış. İçinde sihirli kar taneleriyle dans eden çocuklar, buzdan saraylarda yaşayan prensesler, hatta donmuş gölün üstünde paten kayan perilerden bahseden masallar yer alıyormuş.

Tavşanlar merak içinde yaklaşmış. Kimi Koca Pati’nin kucağına tırmanmış, kimi kitabın sayfalarına dokunmaya çalışmış. Koca Pati sakin bir gülümsemeyle masala başlamış: “Bir varmış, bir yokmuş…”

Ormanın içi sessizce masalı dinlerken, rüzgâr hafifçe esmiş ve ağaçların dallarındaki kar tanelerini savurmuş. Sanki tüm doğa bu masal saatine katılmak istiyormuş. Tavşanlar, Koca Pati’nin yumuşak sesinden büyülenmiş hâlde, koca gözleriyle her kelimeyi yakalamaya çalışıyormuş. Kimi zaman heyecanla hoplayıp zıplıyor, kimi zaman duygulu bir bölümde kulaklarını öne eğerek sakince dinliyorlarmış.

Masalın en heyecanlı yerinde, Koca Pati öyle tatlı bir ses tonuyla anlatmış ki, tavşanların kalpleri sıcacık olmuş. Hikâyede buzdan bir şato eriyip bahara dönmüş, karların altında tomurcuklar çiçek açmaya başlamış. Masalın sonu, kışın güzelliğini ve paylaşmanın değerini anlatan sıcacık bir mutlulukla bitmiş.

Masal bittiğinde, tavşanlar sevinçle birbirlerine bakmışlar. Kar taneleri hâlâ yağıyor, ama onlar hiç üşümüyorlarmış; çünkü Koca Pati’nin anlattığı masal içlerini ısıtmış. Koca Pati kitabını kapatıp gülümsemiş: “Her masalın sonu güzeldir, ama gerçekte de güzellikler yaşanması için kalbimizdeki sevgiyi paylaşmalıyız,” demiş.

Tavşanlar da ona teşekkür etmiş: “Bize böyle güzel bir masal anlattığın için çok mutluyuz. Seninle birlikte olmak sıcacık bir battaniyeye sarılmak gibi!”

Koca Pati başındaki kırmızı beresini hafifçe düzeltmiş, tavşanlara göz kırpmış. Sonra kitaplarını toparlayıp, “Hadi gelin, kulübeme gidip sıcak çay içelim. Orada daha çok masal var,” demiş. Tavşanlar hep bir ağızdan “Yaşasın!” diye bağırarak onun peşine takılmışlar.

Ve karın ortasında, masalın sihriyle ısınan bir grup dost, ormanın derinliklerine doğru ilerlemiş. Böylece kış mevsimi, bembeyaz karın içinde bile kalplerin sıcacık olabildiğini bir kez daha göstermiş. Ve hepsi mutlu mesut, yeni hikâyeler keşfetmeye devam etmişler.

SON